Lief leven in mijn buik,
Wat vliegt de tijd, je bent inmiddels al ruim 29 weken mijn kleine buikbewonertje. Alhoewel, klein? Mijn buik begint inmiddels serieuze proporties aan te nemen en al flink in de weg te zitten als ik moet bukken of mijn veters wil strikken. En trots dat ik erop ben!
Mijn zwangerschapshormonen hebben ervoor gezorgd dat we momenteel in een grote verbouwing zijn beland. Het leek aanvankelijk een super goed idee; een nieuwe keuken, vloer, openslaande deuren en houtkachel. Een ‘af’ huis voordat jij er bent! En hoewel ik super dankbaar ben dat het allemaal mogelijk is en ik enorm uitkijk naar het moment waarop het huis echt helemaal van ons voelt, heb ik nu vooral last van de enorme chaos die het met zich meebrengt. Het liefst zou ik jouw kleertjes wassen, je kast inrichten en mijn geboortewensen schilderen om me voor te bereiden op de bevalling. Ik wil gewoon thuis zijn. Cocoonen in plaats van stofhappen!
En al voel ik me lichamelijk super goed, de verbouwing, werk en het leven met een peuter eist langzaam zijn tol nu ik hoogzwanger ben. Ik krijg toenemend last van harde buiken en de afgelopen week zorgde nachtelijke voorweeën ervoor dat we even bang waren dat je je nu al zou aankondigen. Gelukkig was dat niet zo, maar je gaf me wel een duidelijk signaal waar ik heel goed naar ben gaan luisteren; meer rust!
Ik realiseer me dat ik deze zwangerschap op zoveel fronten anders beleef dan toen ik zwanger was van je zus. Waar bij Soof alles nieuw en spannend was, heb ik nu meer rust en vertrouwen. Ik heb geen behoefte aan groei-echo’s, want ik geloof dat jij op jouw eigen tempo groeit. En ook heb ik geen behoefte aan overmatig veel controles bij de verloskundige omdat ik vertrouw op mijn lichaam en op jou. Ik vind het zo bijzonder dat ik jouw eerste huisje mag zijn en probeer zo goed mogelijk voor ons te zorgen. En ondertussen vergezel jij mij door te bewegen, draaien en schoppen in mijn buik. Vooral de warmte van de douche of bad zorgt voor flink wat drukte. Zo’n intens en bijzonder gevoel, waarvan ik nu al weet dat ik het straks ga missen.
Soof wordt zich, naarmate mijn buik groter groeit, ook steeds bewuster van jouw komst. Regelmatig komt ze kroelen met mijn buik en wil ze het voelen als jij beweegt. Dan aait ze over mijn buik en fluistert ze; “Hoi baby, ik ben jouw grote zus!”. Regelmatig komt de dokterstas tevoorschijn en luistert ze met de stethoscoop naar jouw hartje. “Klinkt goed!” zegt ze dan. Sinds kort vraagt ze bijna iedere dag of “de baby er al uit komt”. En al leg ik haar uit dat het nog heel veel nachtjes slapen is, ze kan duidelijk niet wachten om jou te gaan ontmoeten.
En die ontmoeting komt steeds dichterbij. Langzaam ben ik bezig met de voorbereiding op de bevalling. De affirmatiekaarten liggen klaar en ik ben begonnen met het schrijven van het geboorteplan. En al duurt het hopelijk nog minstens twee maanden, we weten al heel goed hoe we het willen; thuis, in bad en zo natuurlijk mogelijk. Alles om jou een fijne overgang te bezorgen van die warme veilige buik naar deze wereld, waarin je in liefde wordt ontvangen. Zo bezig zijn met de bevalling ondersteunt mij in het gevoel van vertrouwen. Vertrouwen dat we dit samen op ons tempo gaan doen en we elkaar uiteindelijk in de ogen kunnen kijken, zodat het avontuur met z’n vieren écht kan gaan beginnen! En tot die tijd blijf je nog even lekker bij mij, in de beste couveuse en het veiligste huisje dat er is; mijn buik. Zo zijn we ook nog even helemaal samen, jij en ik.