Ken je dat? Het gevoel van angst wanneer je zó gelukkig bent dat je je afvraagt: wanneer gaat er iets verschrikkelijks gebeuren?
ANGST VOOR VERLIES
Ik heb dat gevoel eigenlijk al jaren. Zolang ik mij kan herinneren was ik als kind al bang om mijn moeder te verliezen. Ik achtte het zelfs onmogelijk dat zij mijn bruiloft of laat staan bevalling zou meemaken. En toch is dat gebeurd, gelukkig! Nu ik mijn eigen gezin heb, kan diezelfde angst voor verlies mij nog harder raken. Soms gaan mijn gedachten met me aan de haal en stel ik me voor dat ik er alleen voor sta met mijn meisjes of er iets vreselijks met een van ons gebeurt. Verlatingsangst heet dat geloof ik, of verliesangst wel misschien.
EEN STRAF VOOR GELUK?
Volgens mij is verliesangst iets dat wijst op liefde. Je hebt zoveel om van te houden, dat je bang bent het te verliezen. Alsof er een grote donderwolk rondzweeft die ieder moment boven jou openbreekt en al je geluk wegspoelt. Het is voor veel mensen herkenbaar, maar tegelijkertijd is het ook onlogisch dat we bang zijn om gestraft te worden voor geluk. Zoals ik in een lied van Jack Johnson hoorde: “It’s absurd to believe that we might deserve anything. As if it’s balanced in the end.”
HET ZIJN MAAR GEDACHTES
Dat mijn verliesangst wijst op liefde is wel duidelijk, maar het is ook een angst gevoed door mijn gedachtes. Ik heb in mijn leven veel verloren en ben grootgebracht door ouders die nog veel meer verlieservaringen hebben doorstaan. Je zou dus kunnen zeggen dat het een beetje ‘in mij zit’, maar ik zie steeds meer dat het ook maar gewoon gedachtes zijn. Het zijn niets meer dan hersenspinsels. Gedachten die afleiden van het nu. Het zegt niets over wat er in de toekomst gaat gebeuren en zolang ik mij dat realiseer, kan ik die gedachtes steeds meer loslaten en genieten van wat er nú is. En dat is een heleboel!
Liefs,
