Moeder worden is niet niks. En toetreden tot de moederclub al helemaal niet. Maar wanneer je nu precies tot die club behoort staat nergens en of er clubregels zijn al helemaal niet.
HOOR IK ER NU BIJ?
Het is zo’n 2 weken voor mijn bevalling als ik vanaf mijn huis langs een basisschool loop, waar een groepje moeders met elkaar staan te praten. In mijn fantasie zie ik mijzelf daar al staan over een paar jaar, wachtend op mijn dochter die uit school komt met kapotte knieën en mooie verhalen. Een van de moeders kijkt mijn kant op en plots ontvang ik van de hele groep een vriendelijke glimlach en bijna bemoedigend knikje. Ik kijk achterom, daar loopt dus niemand. Nee, deze gebaren zijn echt voor mij bedoeld. ‘Hoi!’ roep ik, enigszins ongemakkelijk en net iets te hard. En met versnelde pas wandel ik door. Eenmaal thuis lig ik de rest van de dag wanhopig voor mijn brievenbus, wachtend op die officiële toelatingsbrief voor de moederclub, want dit wijst er toch wel op dat ik er nu ook echt bij hoor.
WELKOM BIJ DE CLUB
Lid worden van een club is iets leuks. Je wordt hartelijk ontvangen, mag een tijdje meekijken en handig; je krijgt het clubregelement uitgereikt met de essentiële weetjes en regels. Er wordt nog niet zoveel van je verwacht, je krijgt de tijd om je plek vinden in de groep en te leren van de clubveteranen. Het is een warm bad en je hoort er helemaal bij. Maar hoe werkt dat nu eigenlijk bij moeders? Toch een beetje anders. Er is namelijk niemand die je welkom heet en je krijgt al helemaal geen tijd om rustig je weg te vinden in het moederschap zonder dat de rest van de club een oordeel over je heeft.
OORDELEN
Als jonge moeder stap je in een nieuwe wereld. Een prachtige wereld, vol nieuwigheden, uitdagingen en onzekerheden, maar áltijd overheerst die onvoorwaardelijke liefde voor je kind. Die onvoorwaardelijke liefde is wat ons als moeders verbindt, dat is waarom we bij ‘de club’ horen. En toch is het moeilijk om de ander in haar moederschap niet te veroordelen. Borst- of flesvoeding, werkende- of thuisblijfmoeder, samen slapen of alleen. We hebben er allemaal een mening over en zo kom je in een club terecht die zijn eigen leden veroordeelt.
Sociale media maken het gemakkelijk om anoniem je oordeel te vellen over de opvoedkundige vaardigheden van een (meestal) onbekende. Momshaming is een relatief nieuwe ‘social media’ term, maar ook in het echte leven geven we onze ongezouten mening zonder helpend te zijn voor de ontvanger. Want in plaats van elkaar te steunen in de verwarrende wereld van het moederschap, stellen we elkaars opvoedkundige vaardigheden (online) aan de kaak en categoriseren we de ander als ‘slechte moeder’.
MIJN ERVARING MET MOMSHAMING
Ook ik krijg te maken met momshaming. Zo kreeg ik begin maart na een krantenartikel tientallen openbare en privéberichten op social media. Deze berichten bestonden uit kritiek, verwensingen, boze berichten en zelfs bedreigingen. Het zorgde bij mij voor een tsunami aan emoties. Het voelde alsof ik werd gepest. Alsof ik er niet toe deed en iedereen mij haatte. Alsof de hele wereld vond dat ik een waardeloze moeder was.
Het overweldigde me en maakte me intens verdrietig. Tot een lieve collega zei: “Je verhaal raakt mensen. Dat ze zo besluiten te reageren betekent dat je iets in hen raakt. Het zegt niets over jou, behalve dat je iets in beweging brengt!”
DE GEVOLGEN VAN MOMSHAMING
Momshaming heeft verstrekkende gevolgen. Het tast zelfvertrouwen aan en zorgt voor onzekerheid en schaamte. En bovenal stimuleert het de neiging tot totale perfectie. Want blijkbaar moeten we allemaal voldoen aan het plaatje van ‘de perfecte moeder’. Momshaming zorgt daarbij ook nog eens voor een gesloten (online) cultuur en geïsoleerd leven. En dat klopt niet, als je kijkt naar hoe wij als mens geprogrammeerd zijn. Oorspronkelijk leven wij als mens niet alleen en geïsoleerd, maar samen in een stam. Vroeger droegen moeders de zorg voor de kinderen niet alleen, maar samen met andere stamleden. Er werd voor elkaar gezorgd en van elkaar geleerd, moeders leefden en zorgden samen. Nu, zoveel jaren later zijn we verder dan ooit verwijderd van dat logische stamleven. In plaats van een gemeenschap te bouwen waarin we zorgen delen en leren van de wijsheid van ouderen, trekken we ons terug in ons eigen stenen hut. Maar zou het niet juist fijn zijn, om de lusten én de lasten van het moederschap te delen en te leren van de levenswijsheid van de moeders die al een tijdje meelopen?
PERFECTE MOEDERS BESTAAN NIET
Een perfecte moeder zijn is simpelweg niet mogelijk. Want zoals Jill Churchill zei: “There’s no way to be a perfect mother, and a million ways to be a good one.” En als we dat als moeder in al onze vezels weten en voelen, wordt de mening van de ander ineens minder belangrijk. Dan weet je namelijk dat je een goede moeder bent en dat het oordeel van een ander daar niets aan afdoet. En andersom? Realiseren we ons eigenlijk wel voldoende dat iedere moeder datgene doet waarvan zij is overtuigd dat dát het beste is voor haar kind(eren)? Dat doen we namelijk allemaal, vanuit die onvoorwaardelijke liefde. Als we ons daarvan bewust zijn, is in de intentie iedere moeder een goede en liefdevolle moeder.
ADVIEZEN GEVEN MAG
Mijn moederschap kenmerkt zich door ‘bewustzijn’. Ik maak bewuste keuzes, niet gebaseerd op angst of ‘wat als’, maar vanuit intuïtie, kennis en oergevoel. En daarbij vind ik het dus ook oké als mensen mij (ongevraagd) advies geven, kritische vragen stellen of zich hardop afvragen of mijn manier nu wel de juiste is. Het houdt mij scherp en ik leer ervan. Het voelt niet bedreigend, omdat ik niet twijfel aan mijn ouderschapskwaliteiten. Niet omdat ik nooit fouten maak, maar omdat ik fouten mag maken van mijzelf. En nee, die vragen of kritiek voelen niet als momshaming, zolang dit in openheid en met respect gebeurd. Momshaming is niet cool en al helemaal niet helpend. Elkaar in de waarde laten en vanuit nieuwsgierigheid van gedachten en visie wisselen wel!
#MAMADOESLIEF
Dus laten we met elkaar een club oprichten voor lieve moeders. Een club waarin we elkaar advies durven te geven omdat we allemaal het beste willen voor onze eigen- en elkaars kinderen. Een club waarin we elkaar steunen omdat we allemaal weten hoe verwarrend het moederschap soms is. Een club waarin we de keuzes van de ander respecteren omdat het voor haar werkt. Een club waarin we elkaar niet naar beneden halen door kritiek, maar elkaar vleugels geven door waardering en het delen van kennis. Een club waarin wij als moeder elkaar steunen, toejuichen en helpen: de club van lieve moeders! Ik ben alvast lid, jij ook? #mamadoeslief
Liefs,
