Na een lange, intense maar vooral prachtige bevalling was ze daar dan eindelijk: onze eerste baby! Het avontuur van ons leven, wat waren we trots en vol van liefde. Slapen voelde als tijdverspilling en geen uitzicht was mooier dan dat kleine mensje van ons samen.
VAN ROZE WOLK NAAR DONDERWOLK
De kraamweek was -los van het feit dat ik ongeveer net zo mobiel was als een revaliderende bejaarde- een grote roze wolk. Buideluurtjes, badderen, af en toe wat kraambezoek en een heerlijk tevreden (en veel slapende) baby. Maar na 1,5 week veranderde deze roze wolk langzaam maar zeker in een donderwolk: slecht drinken, onrust en huilen. Heel. Veel. Huilen.
Zo veel zelfs, dat ik in de weken daaropvolgend continue met mijn baby in de draagdoek liep, niet meer wist wanneer ik voor het laatst had gegeten en douchen tot overbodige luxe was verheven.
OER-BREIN
10 tot 12 uur per dag was ik bezig met het troosten van mijn huilende baby. Ondertussen was mijn brein overgeschakeld naar een soort oer-modus. Ieder huiltje ging door merg en been en sneed dwars door mijn moederziel. Een continue gevoel van acute stress is wat het teweeg bracht.
Dat is overigens buitengewoon goed geregeld door moeder natuur. Het huilen van je eigen baby is namelijk een dusdanig pijnlijke prikkel, dat je brein er alles aan wil doen om de behoefte van je baby te vervullen, zodat het huilen stopt. Je wordt als het ware door je eigen oerinstinct aangespoord om jouw kindje te geven wat het nodig heeft. Best briljant, toch?
TABOE
Maar wat als niets helpt? Voeden, wiegen, boeren, slapen, verschonen, zingen, dragen en buidelen. Wat ik ook probeerde, niets zorgde ervoor dat mijn baby stopte met huilen.
En ik? Ik huilde met haar mee, voelde me machteloos en bovenal een waardeloze moeder. Want hoe kan het nu zo zijn dat ik mijn eigen kindje niet eens kan troosten? En hoezo hoor ik niet aan haar manier van huilen welke behoefte ze heeft? Ben ik wel geschikt hiervoor? En waarom ben ik hier eigenlijk aan begonnen?
Onzekerheid, schuldgevoel en zelfs spijt blijkt bij huilbaby-ouders veel voorkomend, maar het bespreken van deze gevoelens en gedachtes is nu niet bepaald de norm en misschien zelfs taboe.
“Geniet ervan hé!” en “Ach, baby’s huilen nu eenmaal” is wat er veelal wordt gezegd tijdens kraamvisites (en ook door sommige professionals). Goed bedoeld, maar het maakt het bespreken van die o zo ingrijpende ervaringen niet gemakkelijker. Belangrijk is het wél, want met een huilbaby is het kersverse ouderschap helemaal niet zo “genieten” als je wordt toegewenst. En daarom lees je in deze blogs een aantal tips. Tips om goed voor je baby én goed voor jezelf te zorgen:
TIPS
1. SLUIT EEN MEDISCHE OORZAAK UIT
Iedere baby die verzorgd en geliefd wordt, huilt met een reden. Het onderzoeken en achterhalen van die reden is dan ook van groot belang. Pijn, ongemak, honger of vermoeidheid zijn voor de hand liggende redenen, maar zegt jouw instinct dat er meer aan de hand is? Laat dan altijd onderzoeken of er sprake is van een medische oorzaak. Wees in deze zoektocht tegelijkertijd ook kritisch. Je baby bij de huilpoli achterlaten is (naar mijn niet zo bescheiden mening) geen duurzame oplossing die recht doet aan de (hechtings)behoefte van je baby. Sterker nog: ik geloof dat het schadelijk is voor een huilende baby om niet getroost te worden (door een hechtingsfiguur).
OSTEOPATHIE
In sommige landen brengt iedere pasgeboren baby een standaard bezoek aan de osteopaat. Een osteopaat kan klachten als gevolg van problemen in de zwangerschap, een moeizame geboorte en toenemende onrust, alertheid en overmatig huilen behandelen. Dit wordt gedaan door zachte ‘massage-achtige’ technieken, gericht op het ontspannen en opheven van blokkades in bestaande structuren. Bij veel huilbaby’s brengt osteopathie verandering, omdat niet alle blokkades medisch zichtbaar of behandelbaar zijn, maar wel pijn of ongemak kunnen veroorzaken.
HOUD JE BABY DICHTBIJ
Baby’s zijn gemaakt om te dragen en dichtbij te zijn. En zeker een huilbaby heeft veel behoefte aan troost en contact in een natuurlijk afgebakende omgeving. Een goede drager helpt om je baby op natuurlijke wijze bij je te houden en te kunnen troosten, zonder je mobiliteit te verliezen. In mijn blog Waarom zou je babydragen? lees je meer hierover.
Ook samen slapen kan zorgen voor rustigere nachten en het gevoel van geborgenheid en veiligheid vergroten bij je baby, met als resultaat een betere nachtrust voor je baby én voor jou. Helleluja!
SCHAKEL HULPTROEPEN IN
Bespreek je ervaringen met mensen die je vertrouwt. Bespreek je gedachtes en gevoelens en vraag om hulp, zowel emotioneel als praktisch. Schakel dus mensen in die in deze periode iets voor je kunnen betekenen en overnemen. Die vriendin waar je tegenaan kunt kletsen, een familielid die een stofzuiger door je huis haalt en de buurvrouw die de hond voor jullie uitlaat. Ze zeggen wel eens: it takes a village to raise a child. Toch geloof ik meer in “it takes a village to care for the parents so they can raise their child”. Waarom? Je kindje (en zeker een baby die veel huilt) heeft nood aan veel, heel veel tijd met zijn hechtingsfiguren. En daarom is het belangrijk dat je zo veel mogelijk wordt ontlast in alles wat in de weg staat tot wat je echt te doen hebt: goed voor jezelf en je kindje zorgen.
OPLADEN
Een huilbaby kost veel, heel veel energie. En dit zorgt er ook voor dat je het gevoel hebt dat je jezelf een beetje verliest. Maak een lijstje van realistische en laagdrempelige dingen die je kunt doen om op te laden. Bij mij bestond dit lijstje uit gezond eten, podcasts luisteren, goede koffie, muziek luisteren en elke dag naar buiten gaan (al was het maar heel even).
WEES KRITISCH TEN AANZIEN VAN (KRAAM)BEZOEK
Kraambezoek, dat hoort zo. Of niet? Vanaf nu is het alleen nog maar belangrijk om te doen wat voor jullie werkt. En dat vraagt om kritisch kijken: heb ik hier energie voor? Komt dit ten goede van mij en mijn kindje? Is kraambezoek voor jou hartstikke welkom en kan je baby er goed tegen? Doen (en vraag ze gelijk een warme maaltijd mee te brengen). Zorgt het voor nog meer stress? Verban het! Bovendien heeft een huilbaby meestal geen baat bij extra prikkels en verplicht kroelen met een vreemde. Lang verhaal kort: laat je niet leiden door hoe het hoort, maar durf te doen wat voor jullie werkt.
JE DOET HET GOED
Schuldgevoelens en onzekerheid zijn veel voorkomend, maar realiseer je dat dit slechts gedachtes zijn. Jij bent niet je gedachtes. Dat je baby huilt zegt niets over jouw ouderschapskwaliteiten. Je bent géén slechte moeder, géén slechte vader. En het is echt pokkenzwaar. I know.
WEET DAT DIT VOORBIJ GAAT
Het klinkt misschien cliché, maar weet: dit gaat voorbij. Al voelt het echt alsof er nooit een einde aan deze fase gaat komen, weet dat het tijdelijk is. Er komt een moment dat je baby wél gaat slapen, het vele huilen stopt en je meer en meer kan gaan genieten. Het is loodzwaar maar weet; het gaat veranderen. En dan wordt het nog leuk ook, écht!
VERWERKEN
Veel te lang duurde het, voordat wij erachter kwamen dat onze baby huilde door verborgen reflux. Ze had pijn, heel veel pijn. Osteopathie, dragen en lieve familie zijn onze redders geweest. En heel langzaam veranderde ze van een huilende baby naar een ontspannen en vrolijker meisje.
Nou, tijd voor feest, slingers en gebak zou je denken! Maar niets is minder waar. De maandenlange stress, gevoelens van onmacht en het enorme slaapgebrek had er flink ingehakt en zorgde bij mij voor depressieve klachten. Ik voelde me oververmoeid, opgebrand en somber. Maar ook schuld- en onzekerheidsgevoelens kwamen op.
Had ik het anders moeten doen? Hoe kan het toch dat ik er zo laat achter kwam waarom mijn lieve meisje zo huilde? Tegelijkertijd kon ik het geluid van huilende baby’s nauwelijks verdragen en dacht ik zelfs gehuil te horen als ik alleen thuis was en stond te douchen.
De hele dag doorbrengen met je huilende baby kan traumatisch zijn. Want zowel een situatie met een huilbaby als een acute traumatische gebeurtenis gaan gepaard met gevoelens van machteloosheid, stress en onzekerheid. Klachten naar aanleiding van een periode met een huilbaby zijn daarom heel logisch en zeker niet overdreven. Het is simpelweg een ervaring die je moet verwerken. En dat kost tijd, aandacht, steun maar vooral jezelf voeden met de ervaring van nú: van dat wat nu fijn is: een blij en gelukkig kindje.
HET GING VOORBIJ
Door radicaal te doen wat goed was voor mij en mijn gezin kwam ik er redelijk snel weer bovenop. Steeds meer kon ik genieten van simpele dingen zoals een mooie zomerdag, fijne muziek en de lieve glimlachjes van mijn baby.
Ik werd sterker, rustiger en bovenal meer en meer een genietende moeder, die achter die donderwolk een stralende zon tevoorschijn zag komen! Dus nu weet ik het zeker; het was tijdelijk. Het veranderde en: het ging dus echt (ja écht) hart-stikke voorbij.
