Na een lange, intense maar vooral prachtige bevalling was ze daar dan eindelijk: onze eerste baby! Het avontuur van ons leven, wat waren we trots en vol van liefde. Slapen voelde als tijdverspilling en geen uitzicht was mooier dan dat kleine mensje van ons samen.
VAN ROZE WOLK NAAR DONDERWOLK
De kraamweek was -los van het feit dat ik ongeveer net zo mobiel was als een revaliderende bejaarde- een grote roze wolk. Buideluurtjes, badderen, af en toe wat kraambezoek en een heerlijk tevreden (en veel slapende) baby. Na 1,5 week veranderde deze roze wolk langzaam maar zeker in een donderwolk; slecht drinken, onrust en huilen. Heel. Veel. Huilen.
Zo veel zelfs, dat ik in de weken daaropvolgend continue met mijn baby in de draagdoek liep, niet meer wist wanneer ik voor het laatst had gegeten en douchen tot overbodige luxe was verheven.
OER-BREIN
10 tot 12 uur per dag was ik bezig met het troosten van mijn huilende baby. Ondertussen was mijn brein overgeschakeld naar een soort oer-modus. Ieder huiltje ging door merg en been en sneed dwars door mijn moederziel. Een continue gevoel van acute stress is wat het teweeg bracht.
Dat is overigens buitengewoon goed geregeld door moeder natuur. Het huilen van je eigen baby is namelijk een dusdanig pijnlijke prikkel, dat je brein er alles aan wil doen om de behoefte van je baby te vervullen, zodat het huilen stopt. Je wordt als het ware door je eigen oerinstinct aangespoord om jouw kindje te geven wat het nodig heeft. Mooi toch?
TABOE
Maar wat als niets helpt? Voeden, wiegen, boeren, slapen, verschonen, zingen, dragen en buidelen. Wat ik ook probeerde, niets kon ervoor zorgen dat mijn baby stopte met huilen.
En ik? Ik huilde met haar mee, voelde me machteloos en bovenal een waardeloze moeder. Want hoe kan het nu zo zijn dat ik mijn eigen kindje niet eens kan troosten? En hoe kan het dat ik niet aan haar manier van huilen hoor welke behoefte ze heeft? Ben ik wel geschikt hiervoor? Waarom ben ik hier eigenlijk aan begonnen? Ben ik dan zo’n slechte moeder?
Onzekerheid, schuldgevoel en zelfs spijt blijkt bij huilbaby-ouders veel voorkomend, maar het bespreken van deze gevoelens en gedachtes is nu niet bepaald de norm en misschien zelfs taboe.
“Geniet ervan hé!” en “Ach, baby’s huilen nu eenmaal” is wat er veelal wordt gezegd tijdens kraamvisites. Goed bedoelt, maar het maakt het bespreken van die o zo ingrijpende ervaringen niet gemakkelijker. Want hoe ga je delen met de buitenwereld dat je het ouderschap helemaal niet zo ‘genieten’ vindt als je je hier eigenlijk voor schaamt of verdrietig om bent? En hoe overleef je die huilbaby-periode zonder dat je hier zelf aan onderdoor gaat?
TIPS
SLUIT EEN MEDISCHE OORZAAK UIT
Iedere baby die verzorgd en geliefd wordt, huilt met een reden. Het onderzoeken en achterhalen van die reden is dan ook van groot belang. Pijn, ongemak, honger of vermoeidheid zijn voor de hand liggende redenen, maar zegt jouw instinct dat er meer aan de hand is? Laat dan altijd onderzoeken of er sprake is van een medische oorzaak!
OSTEOPATHIE
In sommige landen brengt iedere pasgeboren baby een preventief bezoek aan de osteopaat. Een osteopaat kan klachten als gevolg van problemen in de zwangerschap, een moeizame geboorte en toenemende onrust, alertheid en overmatig huilen behandelen. Dit wordt gedaan door zachte ‘massage-achtige’ technieken, gericht op het ontspannen en opheven van blokkades in bestaande structuren. Bij veel huilbaby’s brengt osteopathie verandering, omdat niet alle blokkades medisch zichtbaar of behandelbaar zijn, maar wel pijn of ongemak kunnen veroorzaken.
HOUD JE BABY DICHTBIJ
Baby’s zijn gemaakt om te dragen en dichtbij te zijn. En zeker een huilbaby heeft veel behoefte aan troost en contact. Een goede drager helpt om je baby op natuurlijke wijze bij je te houden en te kunnen troosten, zonder je mobiliteit te verliezen. In mijn blog Waarom zou je babydragen? lees je meer hierover.
Ook samen slapen kan zorgen voor rustigere nachten en het gevoel van geborgenheid en veiligheid vergroten bij je baby.
SCHAKEL HULPTROEPEN IN
Bespreek je ervaringen met mensen die je vertrouwt. Durf je gedachtes en gevoelens te bespreken en vraag om hulp, zowel emotioneel als praktisch. Steun is van essentieel belang! Die vriendin waar je tegenaan kunt kletsen, een familielid die even een stofzuiger door je huis haalt en de buurvrouw die de hond voor jullie wil uitlaten. Schakel de mensen in die in deze periode iets voor je kunnen betekenen.
OPLADEN
Een huilbaby kost veel, heel veel energie. Dat houdt je natuurlijk wel even vol, maar probeer tijd te vinden om te kunnen opladen. Een middagje Netflixen, bijslapen, uit eten met je partner of gewoon even alleen thuis zijn? Regel oppas en plan even wat oplaadtijd voor jezelf.
WEES KRITISCH TEN AANZIEN VAN KRAAMBEZOEK
Kraambezoek, dat hoort zo. Of niet? Vanaf nu is het alleen nog maar belangrijk om kritisch te kijken naar wat voor jullie werkt. Bovendien heeft een huilbaby meestal geen baat bij extra prikkels en verplicht kroelen met een vreemde. Is kraambezoek voor jou een welkome afleiding en kan je baby er goed tegen? Doen (en vraag ze gelijk een warme maaltijd mee te brengen)! Zorgt het voor nog meer stress? Verban het! Laat je niet leiden door hoe het hoort, maar durf te luisteren naar wat je hart je ingeeft.
JE DOET HET GOED
Schuldgevoelens en onzekerheid zijn veel voorkomend, maar realiseer je dat dit slechts gedachtes zijn. Jij bent niet je gedachtes. Dat je baby huilt zegt niets over jouw ouderschapskwaliteiten. Je bent géén slechte moeder, je doet het goed!
WEET DAT DIT VOORBIJ GAAT
Het klinkt misschien cliché, maar weet: dit gaat voorbij. Al voelt het echt alsof er nooit een einde aan deze fase gaat komen, weet dat het tijdelijk is. Er komt een moment dat je baby wél zelf kan slapen, het vele huilen stopt en je meer en meer kan gaan genieten. Het is loodzwaar maar weet; het gaat veranderen. Echt!
VERWERKEN
Veel te lang duurde het, voordat we erachter kwamen dat onze baby huilde door verborgen reflux. Ze had pijn, heel veel pijn. Osteopathie, dragen en lieve familie zijn onze redders geweest. En heel langzaam veranderde ze van een huilende baby naar een ontspannen en vrolijker meisje.
Nou, tijd voor feest, slingers en gebak zou je denken! Maar niets is minder waar. De maandenlange stress, gevoelens van onmacht en het enorme slaapgebrek had er flink ingehakt en zorgde bij mij voor depressieve klachten. Ik voelde me oververmoeid, opgebrand en somber. Maar ook schuld- en onzekerheidsgevoelens kwamen op.
Had ik het anders moeten doen? Hoe kan het toch dat ik er zo laat achter kwam waarom mijn lieve kleine meisje zo huilde? Tegelijkertijd kon ik het geluid van huilende baby’s nauwelijks verdragen en dacht ik zelfs gehuil te horen als ik alleen thuis was en stond te douchen.
De hele dag doorbrengen met je huilende baby kan traumatisch zijn. Want zowel een situatie met een huilbaby als een acute traumatische gebeurtenis gaan gepaard met gevoelens van machteloosheid, stress en onzekerheid. Klachten naar aanleiding van een periode met een huilbaby zijn daarom heel logisch en zeker niet overdreven. Het is simpelweg een ervaring die je moet verwerken. En dat kost tijd, aandacht, steun en een hele dosis zelfliefde.
HET GING VOORBIJ
Door hulp en steun van mijn omgeving, bij te slapen wanneer mogelijk én lief te zijn voor mijzelf kwam ik er gelukkig al redelijk snel weer bovenop. Steeds meer kon ik genieten van simpele dingen zoals een mooie zomerdag of fijne muziek.
Ik werd sterker, rustiger en bovenal meer en meer een genietende moeder, die achter die donderwolk een stralende zon tevoorschijn zag komen! Dus nu weet ik het zeker; het was tijdelijk. Het veranderde en: het ging dus écht voorbij.
